Dag 17 (1/8/2014)

Vandaag hebben we Venetie per trein bezocht. Met de fiets door Venetie lopen is namelijk geen doen met de vele touristen, en bruggen. We zijn 3 jaar geleden ook al eens in Venetie geweest, dus we weten al wat we kunnen verwachten. Het blijft een mooie stad, een parel in de treurige omgeving weten we nu. We genieten nog wat na van het behalen van ons einddoel. Het is vandaag wel warm, 33 graden en volle zon. Gelukkig zijn we al wat gewend aan de warmte. "s Avonds willen we nog eens per fiets Venetie bezoeken, als het wat is afgekoeld buiten. Volgens ons boekje van de Via Claudia Augusta kan je over de dam naar Venetie fietsen. We willen graag een foto maken bij het plaatsnaambordje Venetie. De heenreis ging redelijk soepel, we hadden de de weg naar de dam zo gevonden. Aan het begin van de dam komen we twee Engelse jongens uit Londen tegen. Zij zijn, net als wij ook even aan het kijken waar ze precies langs moeten. Met de garmin kwamen we eruit. We reden over de drukke verkeersweg met jet verkeer mee, we vormen een blok, waar.de auto"s mooi omheen reden. Bij het plaatsnaambordje namen we afscheid van.de Engelsen. De heenreis naar Venetie ging voorspoedig. De foto was snel gemaakt, en we fietsten weer terug over de dam, via het voet/ fietspad. Er is maar aan een kant van de dam een voet/fietspad. Het eerste deel over het.fietspad gaat goed, hoewel het pad wel heel smal is. 800 m voor de afslag die ons naar het centrum van Mestre leidde hield het fietspad op. Het veranderde in het veranderde in een bossage. We moesten dus verder over de drukke weg, waarmee we gekomen waren, maar nu tegen het verkeer in. Het was heel gevaarlijk, de weg liep een beetje in een bocht waardoor het verkeer ons niet goed aan zag komen, en met wel 100 km per uur langs ons raasde, en voor ons moest uitwijken. Het was een drukke tweebaansweg. Vrachtwagens en bussen toeterden luid naar ons. Soms scheelde het een haar of we werden geraakt. Na 100 m besloten we dat het geen doen was, en op een.rustig moment,.toen er even.geen bussen langskwamen draaiden we heel snel om, en sprinten we terug naar de plek waar het fietspad ophield. Er zit niets anders op dan door de bossage, veilig achter de vangrail verder te lopen. We moesten ons door doornstruiken en hoog gras en struiken heen wanen. Het was.moeilijk,.maar er was gelukkig al een soort paadje gevormd van meer fietsers die tegen hetzelfde probleem aan liepen. Na 300 m door de bossage te hebben geklauterd komen we bij een diepe sloot. Shit! Lastige hindernis, gelukkog was er door anderen al een tak overheen gelegd. Papa ging eerst over de sloot, ik hield de fietsen vast. Toen hij er zonder kletspoot over gekomen was gaf ik de.fietsen aan, en ballanseerde ik ook naar de overkant. Nu hopen dat we niet nog meer hindernissen tegenkomen. Maar ja, na 100m weer een sloot, dit maal in een bocht, hier was geen beginnen aan. Er zit niets anders op dan weer over de vangrail te klimmen, de drukke weg weer op. Volgens onze gps nog 300 m. We tillen onze fietsen over de vangrail heen, wachten op een rustig moment en springen op de fiets en sprinten naar de afslag. Gelukkig komen we alleen gewone auto"s tegen en geen bussen. Opgelucht en boos tegelijk fietsen we de rustige weg weer op. We gaan nooit meer fietsen in Italie! Intussen begint het al aardig te schemeren. Gelukkig hoeven we nog maar een klein stukje over redelijk rustige wegen te fietsen naar het hotel. Vol schrammem en met wat beschadigingen van de doorns aan onze fietskleren komen we weer bij het hotel aan. Blij dat we dit avontuur hebben overleeft.